Nuria Maria
I noticed these shadows and I knew it ment it was sunny.
– David Hockney
Geboren 1990, Limburg, NL
Kunst was er overal en altijd. Nuria groeide op in een kunstenaarsgezin (en 5de generatie in de kunst). Doordrongen van kunst was haar leven al van jongs af aan en zo ook het huis; met wanden vol schilderijen in kamers waar Nuria en haar zus elkaar op driewielers en skelters tussen de beelden door achterna zaten. Maar later ook in de gesprekken; het liefst tot laat in de avond op de ateliers van haar ouders.
Tijdens zomervakanties werd een beetje verkoeling van de 48 graden, hartje zomer in Italië , eerder gezocht (en gevonden) in de oude kerken en musea dan in het zwembad.
Het voedde een diepe interesse voor kunst.
Na het eindexamen ging Nuria naar Amsterdam voor een studie Algemene Cultuurwetenschappen aan de UvA. Dit duurde nog geen maand. Ook een tweede poging, Psychologie aan de UvT in Tilburg dit keer, bleek al snel geen succes. Voor een frisse blik begon ze een taalcursus van twee maanden in Florence, Italië. Omgeven door de weelde aan schilderijen, fresco’s, beelden en kerken, voelde ze zich als een vis in het water, hakte de knoop door en besloot te gaan studeren wat haar het meeste gelukkig maakt: kunst.
In 2012 begon ze aan de kunstacademie in Maastricht. Initieel met de intentie om te schilderen, maar al snel werd duidelijk dat dat op deze plek voor haar niet ging werken. Langzaam raakte ze steeds meer geïnteresseerd in videokunst. Door haar eigen muziek te combineren met sferische beelden vond ze een nieuwe manier om zich uit te drukken. Het weer fungeerde al snel als een frequente en welkome gast; ter inspiratie alsmede als onderwerp zelf voor haar videowerken en in 2015 studeerde ze dan ook af met een videoinstallatie gebaseerd op een liefdesverhaal tussen de zomer en de herfst. Twee maanden later was ze weer aan het schilderen.
Het schilderen begon figuratief, film-achtige scenario’s, het oog van de camera nog steeds in het hoofd. Langzaam werden de onderwerpen steeds abstracter. Met het weer nog steeds als een belangrijke leidraad in haar werk, probeert Nuria de sfeer van een bepaald moment vast te leggen, een dag in het seizoen, een herinnering, een bepaalde lichtinval. De kleuren als drager van de sfeer, de interactie tussen de figuren bepaalt de situatie. Ze trekken aan of duwen af, zweven, vallen of worden het schilderij uit geblazen: de natuurwetten reflecterend, maar ook verwijzend naar een meer persoonlijke invalshoek : de persoonlijke relatie tussen mensen, of de relatie die je hebt met jezelf.
Momenteel is Nuria woonachtig in zowel Rotterdam als in Limburg, op het platte land vlakbij Maastricht; waar ze vandaan komt en tegenwoordig meer en meer te vinden is. Het buitenleven geeft haar goede energie. Bovendien zou ze de late atelier gesprekken voor geen goud willen missen. Dit is de plek waar je het seizoen kan ruiken, de bladeren hoort waaien, hier is een specifiek soort licht.